Het eeuwige labeltjes plakken.. nou vooruit dan. 😉 Open, leergierig, gevoelig, empatisch, sociaal, nooit uitgeleerd, meedenkend, vriendelijk, spontaan.

Via m’n jarenlange ervaringen als buddy, opleidingen en trainingen, kwam ik terecht in de palliatieve zorg. Dit was een langgekoesterde wens. Ik ben heel blij dat dit op m’n pad is gekomen. Mijn werk geeft me enorme voldoening. Ik woon in blokken van 24, 48 of 72 uur per week bij iemand in huis.

Ik heb geen partner, kinderen of huisdieren, anders had ik dit werk niet zo kunnen doen. Fulltime is geen optie, daarvoor is het te zwaar. Maar ik ben blij dat ik nog zoveel andere dingen heb die goed te combineren zijn.

Ik ben ook grafisch vormgever en ontwerp naast logo’s, huisstijlen en websites ook levensverhaalboeken en rouwdrukwerk. Dat kan samen met de persoon die gaat sterven maar ook postuum met nabestaanden natuurlijk. Zo blijft een tastbaar geschenk – een tijdslijn van iemands leven – achter voor vrienden, kinderen en kleinkinderen. Mijn kracht is om de content (tekst en beeld) in de sfeer te zetten die past bij die tijd.

Het bewust worden van m’n houding, patronen en gewoontes die ik aangeleerd heb. Inzien dat deze vaak niet helpend zijn voor de stervende. Dit is zo’n vreemde gewaarwording omdat de intentie wel goed is. Maar het besef dat het vaak mijn eigen angsten zijn waarmee ik worstel en deze projecteer op de ander, is heel waardevol. Tijdens m’n trainingen en in de dagelijkse praktijk heb ik geregeld zogenaamde ‘Ahaaa!’-Erlebnissen. Dan fluit ik mezelf weer terug.

Bewustwording van het invullen voor de ander, ook zo eentje. Die is killing in het werk met stervenden. Sowieso in de zorg. De kunst om steeds weer te vragen, checken, afstemmen op wat nou echt nodig is. Ik onthoud het door het woord NIVEA. Niet de zalf, maar als afkorting voor: Niet Invullen Voor Een Ander.

Dat ‘er echt zijn’ belangrijker is dan doen. Natuurlijk is handelen – waar nodig – superbelangrijk maar er zijn momenten dat je niets anders kunt doen dan ‘er zijn’. In alle rauwheid die zich aandient. Dat voelt heel naakt. Alsof je geen tools hebt. Iemand moet alles wat hem lief is – maar dan ook alles – loslaten. Dat ziet er niet altijd mooi en sereen uit natuurlijk. Daar bij blijven in openheid en met een liefdevolle houding is mijn uitdaging. En dat is oefenen, op je bek gaan, opkrabbelen, fouten durven maken en steeds opnieuw beginnen.

Het besef dat mijn allerbelangrijkste bijdrage mijn eigen rust is. Als ik opgefokt ben, heeft de ander daar geheid last van. Goed voor mezelf zorgen is voor mij veel belangrijker geworden dan vroeger. Voordat ik bij iemand zijn huis binnenstap, probeer ik die rust in mezelf te vinden. Die is er altijd maar wordt verstoord door alle gedachten, meningen, oordelen, verhaaltjes. Mezelf terughalen naar het nu, gelijkmoedigheid opwekken, de ander zien als mezelf. Het zijn voor mij krachtige tools in het zijn bij de ander.

Echt luisteren is er ook een. Ik volgde de training Deep Listening waarbij zo’n ander luistergebied werd aangeboord dan dat ik gewend was. Luisteren doe je natuurlijk met je oren, maar luisteren vanuit je hart met compassie en gelijkwaardigheid naar de ander – steeds in verbinding met jezelf – creëert een veilige ruimte tussen jou en de ander waarin alles gezegd kan worden en waar de ander zich echt gehoord voelt. Dat was heel bijzonder en fijn. Dit wil ik steeds meer integreren in m’n leven.

Check je motivatie waarom je dit vrijwilligerswerk wilt doen. Durf naar jezelf te kijken, die spiegel laat jou leren. Durf fouten te maken, je bent mens, perfectie bestaat niet in deze bestaanswereld.

Niet iedereen wil praten, heb daar respect voor. Besef dat ieder zijn eigen proces heeft. Zorg even goed voor jezelf als voor de ander, zo voorkom je burnouts.

Blijf iemand zolang hij / zij ademt, zien als mens. Met dezelfde afkeer van lijden en dezelfde wens om gelukkig te zijn als jij. Probeer een rustige omgeving te houden, ook na het uiterlijke sterven. Zoals geboren worden een proces is, is sterven dat ook.

Het boek ‘A Year To Live’ van Stephen Levine lezen! Hij staat hier al een tijdje in de kast en ik kom er maar niet aan toe, haha!

Ik zou meer op bezoek gaan bij m’n ouders, zusje en nichtje die in de Achterhoek wonen. Vrienden bezoeken. Ik zou meer de natuur in gaan en meer mediteren om me voor te bereiden op wat komen gaat.

Ik ben dol op de quote van Boeddha Sakyamuni: “The problem is.. We think we have time.” En zo is het echt…