sinds ik rouw, heb ik de behoefte om er over te praten. of er over te schrijven. het uit mijn systeem te krijgen. er woorden aan te geven zodat het vorm krijgt. een overzicht. minder kluwen. meer geordend. door te praten stop ik het gebeurde niet weg. hoeft het niet te broeden tot ik fysieke (zenuw)pijn ervaar.
en regelmatig denk ik: kan ik dit wel delen hier? en dan besef ik me hoeveel leed er is wat allemaal onzichtbaar blijft voor de buitenwereld. omdat we vinden dat we sterk moeten zijn. omdat je kwetsbaar opstellen als zwakte wordt gezien. omdat we ons schamen dat we momenten ervaren die niet zo rooskleurig zijn als we doen voorkomen. zoveel onuitgesproken woorden en gevoelens. dus ik deel die van mij juist wel.
ik ervaar deze rouw soms als eenzaam. mijn verwachtingen moest ik bijstellen, waar ik ze beter niet had kunnen hebben. mensen waarvan ik verwachtte dat ze meer zouden uitreiken, waarbij dat niet gebeurt. het is begrijpelijk. op thema’s als zelfdoding rust groot diepgeworteld taboe. op 3 zelfdodingen in 13 weken tijd vast nog meer 😉 en vast ook op dat ik dit benoem.
taboe is de reden dat mijn vriendin slechts twee vriendinnen in vertrouwen nam. twee mensen die wisten van de hoed en de rand. en dat is dan nog veel, besef ik mij. veel mensen met deze gedachten hebben niet het gevoel ze überhaupt bij iemand kwijt te kunnen. en zo blijft het taboe in stand. de ongemak. de schaamte. de schuldgevoelens.
afgelopen week had ik een afspraak met wijkgenoot en o.a. auteur, spreker en geestelijk verzorger Marinus van den Berg. ik ken Marinus van een aantal trainingen die ik bijwoonde, jaren geleden, bij Leerhuizen Palliatieve Zorg en Hospice Cadenza. met thema’s als: leven met een bedreigende ziekte, de laatste 48 uur, de kunst van het waken en rouw en leven na het verlies. Marinus is officieel alweer geruime tijd met emiraat na een leven lang zich te hebben ingezet voor de samenleving. vele boeken ontstonden uit zijn geest en ontelbare uren luisterde hij naar mensen die ziek of stervende waren, naar mensen die rouwden om hun verlies van gezondheid of hun dierbaren.
hij bood dit gesprek aan nadat we beiden bij de kassa stonden af te rekenen ergens in november en ik eerlijk antwoordde hoe het met me ging. ik had een andere afspraak dus het werd een kort gesprekje toen. en afgelopen week voelde ik ruimte en ontmoetten we elkaar. we spraken af in de plaatselijke bagelshop onder het genot van een aryuvedisch vata-theetje. en daar voelde ik me weer gehoord. wat een rijkdom als iemand voornamelijk luistert. met een open hart van begrip en aandacht. heel veel meer is het niet. less is really so much more…
luisteren vanuit een aanwezig zijn, als getuige van mijn verhaal. zonder het gesprek in te vullen, over te nemen of stiltes op te vullen. af en toe gaf Marinus duiding aan mijn proces. de kunst van het luisteren. van bedding bieden aan wat er mag zijn. iets wat ik nu weer persoonlijk mocht ervaren en wat ik graag zelf blijf oefenen in mijn contact met anderen. dank u wel, Marinus, voor het fijne gesprek. 🙏🏼
word aandachtig luisteren al als vak op school gegeven? wat zou dat mooi zijn…
ervaar je ziekte en heb je ook de behoefte om je verhaal te doen? ik luister graag. stuur me een bericht als je contact wilt.