hoe ben jij met je verdriet? met rouw? met pijn? ik heb ze allen heel vaak weggewuifd, weggemoffeld, weggestopt. niet dat ik het huilen niet toeliet, maar ik deed vervolgens mijn kaken op elkaar en ik ging gewoon weer door. stond te weinig stil bij wat het met me deed. waar ik het voelde. en wat het me wilde zeggen.
nu ik niet anders meer kan dan overgeven aan wat er nu is, krijg ik ook steeds meer een manier om te zitten met verdriet. een voorbeeld daarvan is dat toen we hoorden dat mijn zwager was overleden, ik instinctief langzame diepe ademhalingen nam. diep in. diep uit. de schok was zo gigantisch dat dit me de enige heilzame manier leek om het immense ervan op te vangen. grote zuchten, afgewisseld met huilgeluiden. bewuste adem kan zoveel veranderen in onze emoties wanneer emoties onze adem afknijpen, doen stokken, ontnemen.
nu leer ik steeds beter om te voelen als verdriet opkomt. er echt mee te zitten. het door mijn lijf te laten stromen. verdriet baant zich een weg om te zuiveren. het spoelt al mijn oordeel, mijn gehechtheid, mijn aversie aan wat is, weg. en nu ga ik weer terug naar het verdriet, want die wilde dat ik dit opschreef… een mooie afleiding, want misschien heeft een ander hier nu ook wel wat aan. 
: Greg Rosenke via Unsplash