soms hakt een overlijden van een client er meer in dan verwacht. dan zie ik dat mijn emotionele huishouding wat in de war is. of dat mijn verdriet toch groter blijkt dan mijn kracht. en dat dat besef juist zo krachtig is.
als verdriet mijn kracht inhaalt moet ik altijd even pas op de plaats maken. mijn ene voet niet voor de ander zetten maar er juist naast. even stilstaan bij wat voor emoties er zijn.
een professioneel verdriet is een andere vorm dan dierbarenverdriet. het is niet ingebed in gehechtheid en liefde of gemis maar in droefenis over het ziekteverloop, over het verdriet van naasten dat voelbaar is tijdens een indrukwekkende uitvaart. verdriet van de ander dat zelfs bijna tastbaar is. mij raakt omdat het zo vreselijk rauw is.
of een teder muziekstuk dat een tikje tegen mijn hart geeft. zachte stemmen van een koor die rechtstreeks mijn gehoor binnengaan om daar de gevoelige snaar te raken. een symbool of gebaar van collectieve rouw. of dat ene moment waarop een spreker breekt na een prachtige stortvloed van verbeeldende woorden die een heel leven beschrijven. of liefdevolle schouders die de kist dragen.
verdriet dat me niet achtervolgt maar wel even aandacht vraagt. me weer eens bewust maakt van hoeveel lijden er is. en hoe nauw dat lijden samenhangt met geluk. hoe het één nooit, maar dan ook nooit zonder het ander kan bestaan. een symbiose van leven. en dood.